Autor: Katarzyna Pilorz

Tamten egzamin poprzedzony był kilkudniowym warsztatem. Faeq przeprowadził go z niezwykłą konsekwencją i systematycznością. Nagle elementy układanki, jaką była praktyka asan – do tej pory rozrzucone tu i ówdzie – znalazły właściwe sobie miejsce tworząc obraz większej całości. To doświadczenie było jak zapalenie światła w pomieszczeniu pogrążonym w mroku. Kształty i wzajemne relacje między przedmiotami w nim się znajdującymi, nagle stały się jasne i wyraźne. Dzięki niemu zostałam oddaną uczennicą Faeqa na kolejne 15 lat.

więcej

… giną gdzieś w czeluściach mojej – już prawie – niepamięci. Mniej więcej w tych dniach kwietnia, jakie właśnie przeżywamy w roku 2019 – tylko równo 20 lat temu – odbył się mój pierwszy egzamin nauczycielski Introductory I a zarazem drugi egzamin nauczycielski organizowany w Polsce. Było to jeszcze w czasach kiedy dyplom Introductory I był autoryzowany przez RIMYI w Punie. Ówczesny pierwszy sylabus egzaminacyjny obejmował np. samodzielne wejście do Sirshasany na środku oraz nauczanie tej asany, w taki właśnie sposób.

więcej

Kiedy ciekawi innego, bądź głodni inspiracji próbujemy innego podejścia do pracy z ciałem i poprzez ciało z umysłem a potem przenosimy elementy tam zaczerpnięte do naszej praktyki czy nauczania; kierujemy się ideą wzbogacania, czyli dodawania nowych jakości do tego, co znane. Moje doświadczenie wskazuje na mylność takiego podejścia.

więcej

Punkt widzenia Gity, który jest tak bliski moim intuicjom w kwestiach, o których Prasiant wyraża się w języku bardzo abstrakcyjnym, można zawrzeć w jej uwadze rzuconej w trakcie zajęć: „Czy wy jesteście już tak rozwinięci duchowo, że nie możecie porządnie wyprostować nóg i rąk?”. Rozważania Prasianta zupełnie od tego prostowania abstrahują, zakładają to jak oczywistą przesłankę, o której nawet nie trzeba wspominać.

więcej

Początkowo wydała mi się dość porywcza i surowa. Jednak wkrótce odkryłam, że te cechy wypływają z jej niebywałego zaangażowania w rolę nauczyciela, totalnego oddania temu, co robi. Jest absolutnie skupiona w trakcie klasy, jej zajęcia mają zwarty rytm. Nawet, kiedy przerywa sekwencję, żeby nam coś dłużej wyjaśnić przykuwa uwagę słuchaczy utrzymując rytm narzucony w trakcie wykonywania asan.

więcej

Latem 1935 roku trwały intensywne przygotowania do pokazu jogi w pałacu Maharadży. Zapewne pokaz ów był wyrazem wdzięczności za patronat Maharadży dla szkoły jogi prowadzonej przez Krishnamacharyę. Główną rolę w tej demonstracji asan miał odgrywać młody adept jogi – Keshavamurthy, z którym Iyengar dzielił los podopiecznego surowego nauczyciela. Keshavamurthy jako faworyt Krishnamacharyi poza yogashalą nie mógł liczyć na specjalne względy – podlegał tym samym rygorom co młody Iyengar, obciążony był tymi samymi obowiązkami w domu. Właśnie wtedy na trzy miesiące przed ważnym pokazem główny jego uczestnik zniknął bez śladu.

więcej