Tag: BKS Iyengar

Pierwszą nieoczywistą kwestią jest długość trwania terminowania Sundararadży u swojego Mistrza. Drugą zaś zakres i głębokość oddziaływania, jaki ten kontakt odcisnął na metodzie wypracowanej już samodzielnie przez Iyengara. Otóż wydaje się, że okres między rozpoczęciem roku szkolnego w 1934 a jego zakończeniem w 1937 nie jest zbyt długi. Do tego właściwa – systematyczna nauka rozpoczęła się dopiero w czerwcu 1935. Jednak w przeciągu tych dwóch lat BKS Iyengar zdążył na tyle mocno przesiąknąć wizją jogi swojego Mistrza, że w swych najbardziej podstawowych założeniach jego metoda opiera się właśnie na postępowym – jak na owe czasy – podejściu do praktyki Krishnamacharii.

więcej

Właśnie trwanie w stanie przemiany, nieustanne poszukiwanie zawsze było wpisane w ścisłą charakterystykę metody Iyengara. Sam Guruji był z natury niezwykle dociekliwym i kreatywnym człowiekiem. Jego potrzeba odkrywania nie dawała się łatwo zaspokoić, co skazywało jego dzieło na nieustanną zmianę, korektę, modyfikację. Metoda Iyengara w swej istocie była projektem w procesie tworzenia. Można więc zastanawiać się czy w ramach tej metody było coś stałego, co pomimo ewolucji jakiej podlegała, definiowało ją. Każdy kto miał do czynienia z tą praktyką – zwłaszcza jeśli była ona bliska swemu źródłu – odpowie twierdząco na to pytanie.

więcej

Guruji w tamtych dniach przed odejściem nie chciał iść do szpitala. Chociaż było coraz gorzej z jego sercem i nerkami. Czuł, że koniec jest bliski i … nie chciał umierać w łóżku. Tradycja nakazywała joginom umierać w kontakcie z Matką Ziemią – na podłodze. Pozostała wierna tej tradycji nawet jego nieżyjąca już od lat żona – Ramamani.

więcej

Ta gwałtowna transformacja pokazała moc praktyki. Faeq dał nam tym samym niezwykle ważną lekcję. Jak praktyka może dać nam sposobność do skanalizowania emocji. Jak dzięki niej możemy te emocje obejrzeć i pozwolić im się przekształcić. Jak dzięki niej można w niezwykle konstruktywny sposób przeżyć odejście najważniejszej osoby – Jej Twórcy.

więcej