Tag: metoda Iyengara

Umiejętność ta jest jak diagnoza u lekarza. Kiedy widzimy jakiego typu ograniczenia i potencjał ma uczeń możemy dobrać właściwy rodzaj modyfikacji asan. Tak jak lekarz po dobrej diagnozie jest w stanie zaproponować skuteczne leczenie. Co jest leczeniem w naszym wypadku? Ano stosowanie akcji, które zmierzają do ukierunkowania ruchu we właściwe miejsca w ciele, zastosowanie odpowiednich akcji – wszystko po to, aby uzyskać równowagę w ciele i układzie nerwowym.

więcej

I tu spotykają się dwa cele – terapeutyczny i ten – przygotowujący ciało do praktyki pranayamy i innych wyższych członów. Środkiem do ich osiągnięcia jest właśnie dążenie do symetrii czy też do harmonizowania ciała. Bo nie tylko o symetrię całej sylwetki chodzi ile o równowagę między: stronami ciała (prawa/lewa) czy stronami części ciała (wewnętrzna/zewnętrzna, przód/tył). Zaprowadzenie tej równowagi zapewnia nam swobodę ruchu – usuwa ból z części przenoszących nadmierne obciążenia oraz nie wywołuje go kiedy zasiadamy do medytacji.

więcej

Skoro poruszamy się w sferze doznaniowej – nawet sensualnej – gdzie fundamentem dla pracy z umysłem jest czucie ciała i wiemy, że jest ono niezwykle intymnym – dostępnym jedynie osobie praktykującej obszarem – jak w tym uniwersum wrażeń można być prowadzonym przez kogoś z zewnątrz?

więcej

Mam nadzieję, że ten artykuł, […] rzucił nieco światła na rozumienie praktyki asan z poszczególnych grup, ich wzajemne relacje, miejsce w sekwencji oraz oddziaływanie na nasze ciało i umysł.

więcej

Metoda IYENGARA charakteryzuje się elastycznym podejściem do układu asan w sesji. Innymi słowy – nie mamy sztywnych sekwencji. Mamy natomiast proste reguły dotyczące tego jak te sekwencje budować. Wprowadzenie tych reguł jest możliwe ponieważ asany zostały pogrupowane. Każda grupa asan ma swój dominujący kierunek ruchu, bądź ułożenia ciała. Z każdą z grup związane są pewne korzyści wynikające z praktyki, ale też ograniczenia. Poniżej znajdziecie opis poszczególnych grup, a czasem podgrup asan w tej metodzie.

więcej

Prasianta interesował również udział ego w procesie uczenia się, stawania nauczycielem. Podkreślał on ważność bycia uczniem niezależnie od bycia nauczycielem ponieważ bycie uczniem gwarantuje nieustanne zainteresowanie tematem, drążenie – a to jest najważniejszym elementem praktyki. Motywacją do praktyki nie powinno być – wykonanie pozycji i jej doskonałość ale ciekawość i dociekliwość.

więcej